Het is vandaag de elfde dag van september. In Amerika een belangrijke dag, net zoals 7 december. Beide dagen staan in het teken van verwoesting en vernedering van de Amerikaanse staat. Beide zijn het ook de beginstappen van een oorlog.Inmiddels word rondom 11 september elke documentaire of film uitgezonden die er maar over dit onderwerp is gemaakt. Veel patriottisme en heldendom word getoond. Er zijn echter maar twee duidelijke goede weergaves gemaakt van wat er toen gebeurde. Allereerst is er United 93, een haast documentaire achtige speelfilm over de kaping van het 4de toestel dat neerstortte in Pennsylvania. En er is de documentaire van de gebroeders Naudet. Deze laatste deed me denken aan de verwoestingen tientallen jaren eerder. In de geboortestad van mijn Moeder, Venlo.
De beelden van het verwoeste Manhattan, met straten vol met stof en puin. een stad vol ontredderde mensen en gebouwen die op instorten. Deze beelden deden me denken aan de verhalen van mijn Moeder. Hoewel ze in 1944 slechts 7 jaar jong was, had het een grote indruk gemaakt. Ze vertelde over de tientallen keren dat ze in de kelder zat met haar ouders terwijl de bommen rondom haar vielen en de muren trilden. De bommen waren van de Amerikanen die het gericht hadden op de maasbruggen, en het fliegerhorst Venlo. Veel bommen kwamen niet op de beoogde doelen terecht. Mijn Moeder wist te vertellen dat een bom op een klooster viel waar 30 zusters zaten te schuilen en de dood vonden. Na een aantal weken werd er besloten Venlo te evacueren. Mijn zeven jarige Moeder moest midden in een koude winter richting Duitsland lopen.
Dit alles heeft een grote impact gehad op het verdere leven van mijn Moeder. Ze was beschermend en vaak ongerust. Nooit heeft ze een dag gehad om deze gebeurtenissen te herdenken. Goed, er is 4 en 5 mei. Echter, de gebeurtenissen in Venlo vonden in 1944 plaats, tijdens de bevrijding van Zuid-Nederland en de slag om Overloon. Maar misschien is het wel beter zo. Misschien moeten we niet te veel terug denken en gekweld worden door het verleden. We hoeven alleen maar te leren van het verleden. Herdenken we dan zo de slachtoffers die zijn gevallen? Volgens mij is er geen betere manier.
Maar de herdenkingen moeten blijven. Voor de jeugd die er niet bij was. Die geen verhalen van opa of oma hebben gehoord. Of in mijn geval, van mijn ouders. Mensen die genoeg hebben van herdenkingen zijn er. Misschien willen ze niet verder leren. Niet vooruit kijken. Ze zeggen wel, we leven in het nu. Het nu waar ze het over hebben, is echter gecreëerd door het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten