PVV in Europa

Extreme Pamplona Play 'Extreme Pamplona'

Play this free game now!!

Wat kan de PVV in Europa doen?

Nou bijvoorbeeld dit spel zonder vooroordelen.

Remix

Het leven heeft een standaard ritme. Je word geboren, je groeit op, word steeds ouder en uiteindelijk takel je af met de dood als einddoel. Hier kunnen we niet om heen. We kunnen niet het doel van leven veranderen. Je kunt er misschien een andere levens invulling aan dan het standaard huisje boompje beestje. Maar dan houd het wel op.

Gelukkig ligt er geen copyright op het leven. Alhoewel, misschien ligt er patent op je DNA of copyright op je stem. Je weet het niet. Alles wat door mensen word bedacht word beschermd. Vaak niet door de mensen die het bedacht hebben, meer door bedrijven en andere organisaties. Neem bijvoorbeeld een muzieknummer. Slechts een gedeelte van de opbrengst gaat naar de artiest. De rest naar het management en de grote muziekbedrijven. En deze laatste beschermen hun melkkoeien met hand en tand.

Tocht wel raar als je bedenkt dat muziek maken een universeel iets is. En je moet juist leren van je voorgangers. De Stones leerden van Bo Diddly, The Ramones leerden van Bill Haley, Oasis van the Beatles en ga zo maar door. Door de rechten van deze nummers te beschermen betekend dat je ook nieuwe artiesten inkort in hun doen en laten. Cover niet zo maar iets. Denk maar aan het verhaal van Bitter Sweet Symfony van The Verve.

Niet alleen de muziek wordt geclaimd door copyright. Ook medicijnen worden geclaimd door patenten. Hoewel patenten af kunnen lopen worden ze elke keer weer vernieuwd zodat bepaalde bedrijven het alleen recht hebben op het recept van dat medicijn. Dit betekend dat andere bedrijven niet mogen inzien wat de ingrediënten zijn van een medicijn. Of wat de test resultaten zijn.

Stel je voor, het medicijn tegen kanker is al lang ontdekt. Het is een combi van medicijn A en medicijn B. Echter de fabrikant van medicijn A houdt de bestandsdelen van het betreffende medicijn geheim. Zo komen onderzoekers er nooit achter dat als je medicijn A in combi met medicijn B gebruikt je kanker voorkomt en geneest.

Inderdaad, de levensloop van iemand is bijna niet te veranderen. Je word geboren en je gaat dood. Maar je kunt het wel remixen. Stel we leren eens goed van vroeger. Dan worden we misschien wel beter. Een goede remix is nooit weg.

Man on the Moon (II)

R.E.M. zong het ooit, 'we put a man on the moon'
Sinatra zong er ook over.
Vandaag, 40 jaar geleden stonden we er voor het eerst.

de Supervaag kronieken; Kromme Komkommer

Is het een komkommer?

Is het een BomBommer?

Nee het is Supervaag
de superheld

Fietsen en geen voetbal op TV. De herhaling van de herhaling van Law & Order op TV. Het mag duidelijk zijn. Het is zomer. En met de zomer komt de komkommertijd. Dankzij de EU stond deze tijd op de tocht. Immers, een komkommer moest aan bepaalde regels voldoen om zich komkommer te mogen noemen. Gelukkig is Supervaag een lobby begonnen om dit te veranderen. Anders had men moeten vrezen dat er heel weinig komkommertijd nieuws was ontspoten. Het lukte supervaag natuurlijk. Niet alleen de hele kromme komkommer mag weer, ook andere rare groenten. Supervaag kan met een gerust hart op vakantie. Daarna richt hij zich op kromme zinnen.

Zomer 2009

Lucht boven de Wassenaarse slag

Ondertussen in/ what if?

Gisteren in London

Perpignan 8 juli 2009

Ergens in de Languedoc
Bevond zich een ontluikende bloem
Ontspoten in een vlak land
Waar de wind heerst
Maar bergen lust hij rauw
Hij komt uit Varsseveld
Wereldstad in de achterhoek
Gedoemd tot wielerheld
De natie hoopt
Ze willen de zege op een berg
Niet morgen of overmorgen
Eerder vandaag of gisteren
In ieder geval heel erg gauw

Maar het mocht niet zijn
Ergens in het Franse land
Vond hij zijn Achilles hiel
Ergens in een bocht
Meer een vouw
Niemand zag hoe hij viel
De greppel leek een ravijn
Slechts een halve meter diep
Nog voor de bergen
Knakte de bloem
Hij brak zijn pols
En dompelde daarmee
Een heel land in rouw

Tegeltjeswijsheid

Ook al maakt de doping je nog zo snel, de WADA achterhaalt het wel

Toch?

Afscheid

De laatste dagen van juni leken in het teken van afscheid te staan. Farah Fawcett en Michael Jackson sloten definitief hun ogen. Nu zal er vast nog een staartje bij de laatste komen. Ik vraag me af wanneer de eerste melding komt dat hij nog leeft. En samen met Elvis en Mr. Mojo Rising ergens een kop koffie doet in een Parijs café.

Ook voor mij zelf was er afscheid. Niet van een persoon of dier. Maar van een stel stenen. Het huis aangrenzend aan mijn ouderlijke woning is verkocht. Het heeft even geduurd maar wat wil je met een huis in Limburg en een wereldwijde crisis. Het hielp ook niet dat er een badkamer uit de jaren zestig in zat en een keuken van een iets oudere leeftijd. Hoewel retro helemaal in is, vallen badkamers en keukens niet onder die hype.

Dit gedeelte van het huis heeft jarenlang leeg gestaan. Mijn vader had geen zin meer in vreemde huurders die dronken, net uit de kast waren of zo min mogelijk stookten zodat schimmels welig konden groeien. Laatst rekende ik het weer uit. Zo rond 1996 waren de laatste huurders vertrokken. We gebruikten toen als opslag. Mijn broer en ik dachten de twee woningen als een huis te verkopen. Maar die vlieger ging niet op. De kant waar mijn ouders woonden is anderhalf jaar geleden verkocht. Eerlijk gezegd had ik er veel moeite mee. Als je zo lang in een huis hebt geleefd dan word het menselijk. Dit afscheid leek eerder op een begrafenis dan een oplevering.

Toen vorige week eindelijk iemand zo gek was om het te kopen was ik opgelucht. Eindelijk van die hoop stenen af. Geen tripjes naar het huis om te kijken of het er nog staat. De angst voor krakers verdwijnt. Krakers in Limburg, we zijn toch niet in Amsterdam? Dat is inderdaad zo, maar een kilometer verder staat wel de drive-in koffie shop. Die hebben ze daar in de grachtengordel niet.

Vandaag kroop er iets van weemoed in me. Niet echt verdriet, maar de vreugde van de eerste dagen verdwenen als een raket voor de zon. Over goed twee maanden waren we het huis kwijt. Opeens realiseerde ik me dat dan alles definitief was. Het plekjes waar ik was opgegroeid waren weg. Dan helemaal. Het was alsof de kleren van je overleden vader in een vuilniszak worden gestopt en daarna richting het Leger des Heils verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar nu van iemand anders. Die er hun eigen geur en herinneringen van maken.

Opeens wist ik het weer. Ik had toch een band met die hoop stenen. Een zoen, mijn eerste, was er in de tuin uitgedeeld. Volgens mij was ik tien of elf. Het was wel een zoen op de wang, maar toch. Je eerste. Ik weet het nog goed. Het buurmeisje en ik sliepen in een tent. Op die leeftijd en in die tijd was dat nog onschuldig. De tijd van breezers was nog ver weg. Hoe het precies ging weet ik niet meer. Wel speelde er een liedje op de radio.

Met het huis verdwijnt nu mijn laatste stukje tastbare jeugd. Wat blijft zijn foto’s en herinneringen. Soms verdwijnen die laatste. Maar ik weet nu weer waarom ze plotseling terug komen. De radio speelde net een lied. Het was ‘the way you make me feel’