Het is weer
November, de herfst heeft zijn intrede gedaan. De bladeren vallen van de bomen, het is donker in de ochtend, de wind voelt ijziger aan en mensen worden weer wat troostelozer. De
tram met zijn kunstmatige verlichting en zijn verwarming, die te warm is, of te koud, snijd door de koude ochtend. Bij een abri zie ik een poster met daarop een model gekleed in een jas, een
trenchcoat.
Mijn gedachten glijden weg. Zouden de mannen die negentig jaar geleden deze jas droegen hebben kunnen indenken dat nu een Zweeds kleding merk reclame maakt met de zelfde soort jas die zij ooit droegen. Een fragiel dun model heeft zich gehuld in hun jas. Ze zouden het waarschijnlijk afdoen als lopengravenkoorts. Of Shell shock. Een november in de jaren negentienveertien/achtien zag er toch heel anders uit. Geen files, geen ochtendhumeur, geen stoplichten, geen stempelautomaten, geen vervelende muziek uit te hard aanstaande Ipods, geen tuig met de voeten op de bank en geen voorkruipende ambtenaren. Men had toen last van modder, koud, regen en de dood.
De trenchcoat was een van de weinige luxe dingen die men kon hebben in de loopgraven van Belgie en Frankrijk. Het gaf bescherming aan wind, regen en kou. Helaas niet tegen kogels. Als het kouder werd en de sneeuw tevoorschijn kwam had de jas eigenlijk geen waarde. Maar ja, niemand had een grote gardarobe kast in de loopgraven. Of je moest toevallig generaal zijn. Na de oorlog hielden de soldaten hun trenchcoat. Het was het enige symbool uit de loopgraven dat iets van hoop en stijl uitdroeg. Ze hadden hun vrienden en hun onschuld achtergelaten in de modder, ze moesten toch met iets terugkomen.
De tram begon weer te rijden. De poster met het model verdween uit mijn zicht. Mijn uitstaphalte kwam eraan. Ik zag de druppels al vallen. Een zware regenbui lag in het verschiet. Ik dacht weer terug aan die mannen van negentig jaar geleden. Gehuld in hun jassen, schuilend voor regen en dood. Gelukkig hoefde ik alleen op te passen bij het oversteken. Een trenchcoat was dus niks voor mij. Ik had hem niet nodig, en heb hem, eigenlijk, ook nog niet verdient.
