Ook voor mij zelf was er afscheid. Niet van een persoon of dier. Maar van een stel stenen. Het huis aangrenzend aan mijn ouderlijke woning is verkocht. Het heeft even geduurd maar wat wil je met een huis in Limburg en een wereldwijde crisis. Het hielp ook niet dat er een badkamer uit de jaren zestig in zat en een keuken van een iets oudere leeftijd. Hoewel retro helemaal in is, vallen badkamers en keukens niet onder die hype.
Dit gedeelte van het huis heeft jarenlang leeg gestaan. Mijn vader had geen zin meer in vreemde huurders die dronken, net uit de kast waren of zo min mogelijk stookten zodat schimmels welig konden groeien. Laatst rekende ik het weer uit. Zo rond 1996 waren de laatste huurders vertrokken. We gebruikten toen als opslag. Mijn broer en ik dachten de twee woningen als een huis te verkopen. Maar die vlieger ging niet op. De kant waar mijn ouders woonden is anderhalf jaar geleden verkocht. Eerlijk gezegd had ik er veel moeite mee. Als je zo lang in een huis hebt geleefd dan word het menselijk. Dit afscheid leek eerder op een begrafenis dan een oplevering.
Toen vorige week eindelijk iemand zo gek was om het te kopen was ik opgelucht. Eindelijk van die hoop stenen af. Geen tripjes naar het huis om te kijken of het er nog staat. De angst voor krakers verdwijnt. Krakers in Limburg, we zijn toch niet in Amsterdam? Dat is inderdaad zo, maar een kilometer verder staat wel de drive-in koffie shop. Die hebben ze daar in de grachtengordel niet.
Vandaag kroop er iets van weemoed in me. Niet echt verdriet, maar de vreugde van de eerste dagen verdwenen als een raket voor de zon. Over goed twee maanden waren we het huis kwijt. Opeens realiseerde ik me dat dan alles definitief was. Het plekjes waar ik was opgegroeid waren weg. Dan helemaal. Het was alsof de kleren van je overleden vader in een vuilniszak worden gestopt en daarna richting het Leger des Heils verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar nu van iemand anders. Die er hun eigen geur en herinneringen van maken.
Opeens wist ik het weer. Ik had toch een band met die hoop stenen. Een zoen, mijn eerste, was er in de tuin uitgedeeld. Volgens mij was ik tien of elf. Het was wel een zoen op de wang, maar toch. Je eerste. Ik weet het nog goed. Het buurmeisje en ik sliepen in een tent. Op die leeftijd en in die tijd was dat nog onschuldig. De tijd van breezers was nog ver weg. Hoe het precies ging weet ik niet meer. Wel speelde er een liedje op de radio.
Met het huis verdwijnt nu mijn laatste stukje tastbare jeugd. Wat blijft zijn foto’s en herinneringen. Soms verdwijnen die laatste. Maar ik weet nu weer waarom ze plotseling terug komen. De radio speelde net een lied. Het was ‘the way you make me feel’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten