Het is nu bijna een jaar geleden dat ik samen met mij schoonvader in spe naar het optreden van mijn grote jeugdliefde, The Who ging kijken. Inmiddels waren ze nog maar met zijn tweeën, maar dat maakte het niet minder indrukwekkender. Je kunt ook genieten van een Mustang met automaat, toch? Het optreden zal altijd in mijn herinnering blijven als spetterend en geweldig.
Nu we richting 4 mei gaan word de drang naar herdenken steeds groter. In ieder geval bij mij. De oorlog heeft een grote stempel gedrukt op mijn vader en moeder. Ze waren allebei wel jong, echter het oorlogsgeweld kwam voor hen akelig dichtbij. Sterker nog, ze zaten er midden in. In de winter van 44-45 was de omgeving waar ik vandaan kom frontgebied. En niet zo beetje ook. In maart 1945 kwam de bevrijding. In de buurt kwamen veel Geallieerde legerkampen waar de Tommy’s en GI’s zich klaar maakte voor de laatste grote push richting Berlijn. En daarbij hoorde natuurlijk veel entertainment bij voor de troepen om het moraal hoog te houden.
Tijdens de bezetting luisterde mijn vader veel naar de radio. De verboden Engelse zenders wel te verstaan. Vooral Glenn Miller sprong er volgens mijn vader uit. Deze Engelse Jazz muzikant was op dat moment op de top van zijn roem. En natuurlijk steunde hij de geallieerde troepen zo goed als hij kon. Met zijn Army Airforce Band zorgde hij dat het moraal der troepen hoog bleef. Mijn vader was gefascineerd door deze Jazz muzikant en wilde kost wat kost hem live zien.
Mijn vader had gehoord dat Glenn Miller en zijn band ergens net over de grens in Duitsland zou optreden. Dat was in de buurt. Er was echter een probleem, het bezette Duitsland was op dat moment verboden gebied. Maar jongens van zestien letten niet op verbodsbordjes, dus togen mijn vader en een vriend richting Glenn Miller. Ergens halverwege werden zij opgepakt door de Military Police, de MP's. Daar Duits en Nederlands op elkaar lijken werden zij aangezien als Hitlerjugend. De Amerikanen waren bang voor guerrilla groepen bestaande uit Hilterjugend leden, de zogenaamde Werwolven. Deze zouden meteen worden geëxecuteerd als zij zouden worden gevangen genomen. Dus al snel stonden mijn vader en zijn vriendje tegen een muur kijkend in de loop van een aantal geweren. Gelukkig konden ze in gebrekkig Engels toch de MP’s overtuigen dat ze Nederlanders waren, die op weg waren naar Glenn Miller. Mijn vader vertrouwde me later toe dat ze allebei in hun broek hadden gepist van angst, want de MP’s stonden al in executie linie en de geweren waren doorgeladen.
Toen de MP’s doorhadden waarom deze twee Nederlandse jongens hun leven waagde door de Duitse grens over te steken gaven ze hun beide een nieuwe broek, chocolade en sigaretten. En een lift richting het optreden. Zittend op de motorkap van een jeep hebben ze beide genoten van het optreden van de Army Airforce Band. Daarna werden ze zelfs thuisgebracht. Helaas kwam mijn vader er een paar jaar later achter dat Glenn Miller al sinds december 1944 vermist was. Hij was waarschijnlijk neergestort met zijn vliegtuig boven het kanaal. Maar de herinnering blijft, ook al was deze band ook niet meer compleet.
Elke keer als 4 mei nadert moet ik aan dit verhaal denken. Mijn vader en moeder vertelden niet veel over de Oorlog. En als ze wat vertelden ging het over het leed wat de oorlog had gebracht. Behalve dit verhaal.
Nu we richting 4 mei gaan word de drang naar herdenken steeds groter. In ieder geval bij mij. De oorlog heeft een grote stempel gedrukt op mijn vader en moeder. Ze waren allebei wel jong, echter het oorlogsgeweld kwam voor hen akelig dichtbij. Sterker nog, ze zaten er midden in. In de winter van 44-45 was de omgeving waar ik vandaan kom frontgebied. En niet zo beetje ook. In maart 1945 kwam de bevrijding. In de buurt kwamen veel Geallieerde legerkampen waar de Tommy’s en GI’s zich klaar maakte voor de laatste grote push richting Berlijn. En daarbij hoorde natuurlijk veel entertainment bij voor de troepen om het moraal hoog te houden.
Tijdens de bezetting luisterde mijn vader veel naar de radio. De verboden Engelse zenders wel te verstaan. Vooral Glenn Miller sprong er volgens mijn vader uit. Deze Engelse Jazz muzikant was op dat moment op de top van zijn roem. En natuurlijk steunde hij de geallieerde troepen zo goed als hij kon. Met zijn Army Airforce Band zorgde hij dat het moraal der troepen hoog bleef. Mijn vader was gefascineerd door deze Jazz muzikant en wilde kost wat kost hem live zien.
Mijn vader had gehoord dat Glenn Miller en zijn band ergens net over de grens in Duitsland zou optreden. Dat was in de buurt. Er was echter een probleem, het bezette Duitsland was op dat moment verboden gebied. Maar jongens van zestien letten niet op verbodsbordjes, dus togen mijn vader en een vriend richting Glenn Miller. Ergens halverwege werden zij opgepakt door de Military Police, de MP's. Daar Duits en Nederlands op elkaar lijken werden zij aangezien als Hitlerjugend. De Amerikanen waren bang voor guerrilla groepen bestaande uit Hilterjugend leden, de zogenaamde Werwolven. Deze zouden meteen worden geëxecuteerd als zij zouden worden gevangen genomen. Dus al snel stonden mijn vader en zijn vriendje tegen een muur kijkend in de loop van een aantal geweren. Gelukkig konden ze in gebrekkig Engels toch de MP’s overtuigen dat ze Nederlanders waren, die op weg waren naar Glenn Miller. Mijn vader vertrouwde me later toe dat ze allebei in hun broek hadden gepist van angst, want de MP’s stonden al in executie linie en de geweren waren doorgeladen.
Toen de MP’s doorhadden waarom deze twee Nederlandse jongens hun leven waagde door de Duitse grens over te steken gaven ze hun beide een nieuwe broek, chocolade en sigaretten. En een lift richting het optreden. Zittend op de motorkap van een jeep hebben ze beide genoten van het optreden van de Army Airforce Band. Daarna werden ze zelfs thuisgebracht. Helaas kwam mijn vader er een paar jaar later achter dat Glenn Miller al sinds december 1944 vermist was. Hij was waarschijnlijk neergestort met zijn vliegtuig boven het kanaal. Maar de herinnering blijft, ook al was deze band ook niet meer compleet.
Elke keer als 4 mei nadert moet ik aan dit verhaal denken. Mijn vader en moeder vertelden niet veel over de Oorlog. En als ze wat vertelden ging het over het leed wat de oorlog had gebracht. Behalve dit verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten