In het jaar dat een zekere Lance Armstrong uit Texas zijn comeback had, verscheen er in Nederland een klein persbericht. Remmert Wielinga doet mee met het NK tijdrijden. Wie? Remmert wie? Kent u hem nog? Ooit was hij de tourdebutant van Nederland. Eindelijk was er de opvolger voor Rooks en Theunisse.
Wielinga had een korte carrière die uitblonk in het 'eeuwige talent' zijn. Nationale tijdrijt titels bij de jeugd waren een voorbode van zijn talent. Toen hij in de Dauphine Libere van 2003 met de beste mee ophoog klom werden de meeste Nederlandse wielervolgers gek. Eindelijk, een klimmer, moet men gedacht hebben. Ook ik deed mee aan de Wielinga koorts. Kenners en andere wielervolgers hadden allemaal een plaatsje voor Wielinga ingeruimd in hun tour poule. De Bolletjestrui was een zekerheid.
Helaas reed Remmert de tour niet uit. Daarna ging het slechter. Hij wisselde een paar keer van ploeg, om tenslotte in 2007 te stoppen met professioneel wielrennen. Hij won nog wel de GP Chaisso en werd 8ste in de proloog van Parijs-Nice, maar echt noemenswaardige resultaten haalde hij niet meer. Waarom werd het talent niet verzilverd? Wielinga lijd aan een angst. Een angst vergelijkbaar met pleinangst of Claustrofobie. Hij heeft Peloton angst. En die angst is zeer lastig voor een professioneel wielrenner.
Zijn comeback is aan de ene kant opmerkelijk. Waarom meedoen aan een nationaal kampioenschap terwijl je twee jaar niet gefietst hebt. Aan de andere kant is het begrijpelijk. Bij een tijdrit hoef je niet in het peloton te rijden. Wil Wielinga zijn loopbaan nieuw leven in blazen? Is hij de nieuwe Ludo Dierckxsens? Of wil hij nog een keer laten zien waartoe hij in staat was.
We zullen het zien. Maar toe ik dit bericht gister las voelde ik weer de euforie van 5 jaar geleden. Wielinga doet mee en gaat verrassen. Toen wist ik het zeker. Nu wacht ik heel even af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten