De Ronde van Lombardije komt eraan. De koers van de vallende bladeren is de afsluiting van het wielerseizoen op de weg. Hoewel je nog een koers op Curaçao hebt, is dit toch het einde van het wielerjaar 2008. Helaas hebben Bettini en Zabel deze koers niet uitgekozen om hun afscheid te vieren. Tijdens het WK, Bettini, en tijdens Parijs-Tours, Zabel, namen deze grote namen afscheid.Dit afscheid heeft een bijzondere betekenis. Zabel is een van de renners die mijn vader nog zag koersen. Als Wielerliefhebber volgde hij elke koers. Vroeger uit bedrijfsbelangen, daarna gewoon als liefhebber. Immers, hij had een bedrijf in dakpannen en de Belgische markt was zijn grootste afzet markt. Zakendeals met aannemers en verkopers werden in cafés gesloten. Echter, niet voordat er uitvoerend was gesproken over het Wielrennen. Ook de duivenkoersen werden besproken. Mijn vader moest dus alles bijhouden. Van de Kermiskoers in Zottegem tot de uitslagen van het duivenconcours uit Scheitegem. Hij was de enige die dit deed. De andere fabrieken, het meerendeel van boven de rivieren, dus voor de Belgen Hollands, deden hun zaken telefonisch en via kantoren. De Belg wilde apprecieerde echter de werkwijze van mijn vader en vonden de andere Hollanders arrogant.
Toen mijn vader met pensioen ging, was hij blij dat hij die verdomde duivenberichten niet meer hoefde te volgen. Het wielrennen bleef hem echter wel boeien. Daar zag hij Zabel komen. Een jonge Duitser die alles overhad voor zijn sport. Een Duitser die sympathiek was en eerlijk fietste. Daarnaast won hij ook veel. Al snel werd hij een van mijn vaders favorieten. Met het afscheid van Zabel komt er ook een einde aan een tijdperk. Zabel was een van de weinige die mijn vader nog had zien fietsen. Aangezien mijn vader bijna tien jaar dood is zal hij nooit meer bij jonge renners zeggen, da's een goeie klasbak. Die komt er wel.
Van Bettini wist mijn vader minder. Paolo begon als knecht. Na 1998 kwamen de successen. En wat voor, touretappes, giro etappes, 2 maal wereldkampioen etc. etc. Paolo zou zeker een favoriet van mijn vader zijn geweest. Ik denk dat hij schatterend zou zitten hebben lachen als hij zag hoe Paolo zijn afscheid vierde in de laatste ronde van het afgelopen WK. Iedereen die op hem zat te loeren was in de luren gelegd toen Bettini handjes begon te geven. Een afscheidsreceptie tijdens de laatste rond op het wereldkampioenschap wielrennen terwijl de kopgroep streed voor de titel. Het is weinig mensen gegeven. Paolo is het soort renner waar mijn vader van hield, hij heeft hem echter nooit in volle glorie mogen aanschouwen.
Daarom bedankt Eric en Paolo. Het gaat jullie goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten