Op bepaalde momenten in de wereldgeschiedenis weet een ieder waar hij was, en wat hij deed op het moment dat die geschiedenis geschreven werd. Iedereen weet waar hij was toen JFK werd doodgeschoten, of waar hij was toen Fortuyn de kogel kreeg.
Wat mij bijstaat van 9/11 zijn helse buikkrampen, terwijl op TV vliegtuigen het WTC invlogen. Niet van afschuw, het zou mogelijk zijn geweest ware het niet dat het allemaal zo onwerkelijk was, maar van een voedelsvergiftiging. Het zou nog meevallen als niet mijn gehele studentenhuis meekeek op mijn TV. Terwijl iedereen, ongeveer acht personen, gekluisterd zat aan de buis liep ik om de tien minuten naar het toilet. Niemand had in de gaten hoe ziek ik was. Wat er gebeurde in het verre New York was belangrijker.
Gelukkig kwam na enige tijd mijn vriendin thuis. Zij schopte iedereen de kamer uit zodat ik wat rust kreeg. Maar ja wat heet rust. De wereld verging terwijl mijn darmen overuren maakten.
Nu besef ik dat het niet echt een spannend verhaal is. Zeker als mensen mij vragen waar ik was op 9/11. Als antwoord krijgen ze dan; 'ik zat het grotendeels van die dag op de wc, ik had namelijk een voeldselvergiftiging.'
Nee, het klinkt inderdaad niet heldhaftig. Een ding weet ik echter wel zeker. Godzijdank had ik slechts last van racepoep en buikpijn die dag. een groot aantal andere mensen hadden ergere dingen aan hun hoofd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten