Het ontbreken van nieuwe blogs was te wijten aan enkele dagen London. Het waren mijn eerste voetstappen op Engels grondgebied. Althans Engels? Tuurlijk was ik het Engelse volk al tegengekomen op vakanties. Ze zijn altijd makkelijk herkenbaar. Bier, witte huidskleur en voetbalshirts. Ach ja, alles beter dan herkend worden aan je sleurhut.Een week geleden besloot ik dus het hol van de leeuw op te zoeken. Schiphol- Heathrow is een afstand van een lange scheet. De volgende keer neem ik ofwel de boot, of de kanaaltunnel. Op een of andere manier hoeft een oversteek naar Engeland niet snel te gaan. Een oversteek naar Cuba mag bijvoorbeeld wel snel verlopen.
Op Heathrow kom je meteen al iets heel Engels tegen. De tube! Of is dat heel Londoniaans? Enfin, een lange ondergrondse reis begon. Het viel me op dat deze langer duurde dan de hele vliegreis vanuit Nederland. Bij aankomst in het geboekte hotel bleek dat de bedden te klein waren. Ik stak met mijn onderbenen over het voeteneinde uit. Nog geen ramp, echter als er stang is geplaats bij het voeteinde kan ik melden dat dit heel onprettig liggen is. Om een lang verhaal kort te houden. Mijn reisverzekering breekt nu zijn hersens om te kijken of dit een goede reden is om van Hotel te wisselen.
Na een aantal hectische uren en een lange wandeling op zoek naar een etenstent kon ik eindelijk mijn rust vinden in een perfect hotelbed. Nou ja perfect, ik paste er met mijn voeten in. Toen viel me iets op. Ik was nu een aantal uren in Engeland. Ik had echter nog geen voetbalshirt gezien, laat staan witte shrek-achtige personen. Was ik überhaupt wel in Engeland? Bij de Underground hielp een Pakistaanse mij. In het eerste hotel waren wij degene die bij de balie het beste Engels konden converseren. In het tweede werd ik uiterst vriendelijk door een Fransman in het Engels geholpen. Het diner had plaatsgevonden in een Grieks restaurant waar de meeste obers boven de 50 waren en een grotere Griekse woordenschat hadden dan een Engelse. Was ik wel in Engeland?
Gelukkig zag ik de volgende ochtend de Tower en de Towerbridge. Hoewel deze bevolkt waren met Aziatische toeristen proefde ik eindelijk iets van Engeland. Ik begon mij steeds meer af te vragen. Is een reis naar London, wel een reis naar Engeland? Dit werd versterkt bij het avondeten. In de Mango room, een Caribische restaurant in Camden Town, werd ik bediend door een Franse ober, die waarschijnlijk een voorkeur had voor mannen getuige zijn accent. Het smaakte voortreffelijk.
Maar was dit de Engelse keuken van Fish and Chips? Van donkerbruin bier? Gelukkig vond ik de derde dag een typische Engelse pub. Eindelijk was daar het moment op te genieten van een gefrituurde vis. Maar ik merkte dat ik niet in Engeland was, maar in London. London is niet Engeland. London is London, en dat maakt het geweldig. Waar anders kun je zoveel culturen tegenkomen? Elk werelddeel is te vinden via de ondergrondse. Wat nu wereldreizen? Een paar dagen London en je hebt de wereld gezien, en geproefd. Ik bedoel, de wereld is slechts een uur vliegen vanaf Schiphol vandaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten