De krant van gisteren en eergisteren

Vandaag las ik de krant van gisteren en eergisteren. Morgen denk ik die van vandaag. Maar goed, er vielen twee dingen op. Ten eerste was het woensdag een speciale anti kanker dag. Dat wil zeggen, de kankerbestrijding bestond 60 jaar. In een speciale thema avond werd er stilgestaan dat we de strijd begonnen te winnen. Maar dat we er nog lang niet waren.
Dit werd onderstreept door de krant van de dag erna. Dus van gisteren voor de duidelijkheid. Martin Bril was overleden aan darmkanker. Slechts 49 jaar jong. Over timing gesproken.

Martin bril was de meester in van niets iets maken. Zo ook zijn dood. Precies op de dag van de kankerbestrijding. Al moet ik zeggen dat de dood niet niets is. Martin Bril stierf veels te jong. Er was nog zoveel voor hem te doen.

Toen ik dit las besefte ik wat. Een diep weggestopt verlangen. Nou ja, verlangen is het niet. Meer een sprankje hoop. Vreemde hoop. Het zit zo. Mijn moeder heeft alzheimer. Op dit moment kan ze niks meer. Maar het lichaam is sterk. Maar Alzheimer is niet het enige waar ze aan leid. Ze heeft ook borstkanker.

Borstkanker is redelijk makkelijk te bestrijden. Maar we doen er niks meer aan. We doen juist het tegenovergestelde. We hopen juist dat de kanker er voor zorg draagt dat mijn moeder iets eerder het aardse voor de hemel verlaat. We zien het als een soort katalysator van de dood die onvermijdelijk is. Waar de rest van Nederland bang is om een knobbeltje te voelen, spring ik een gat in de lucht als de kanker definitief zijn slag slaat bij me moeder. Het is strijden tussen twee kwaden. We kiezen dus voor kanker, niet voor alzheimer. Misschien omdat kanker humaner is. Je kan er nog tegen vechten. Tegen Alzheimer niet.

Toen ik dus de krant las van gisteren en eergisteren dacht ik aan mijn Moeder, Martin Bril en kanker. Alleen op twee verschillende manieren. Ik ben benieuwd wat er vandaag in de krant staat. Ik lees hem morgen.