Dood spoor

De reigers zaten er weer, zoals altijd. Morgen zouden ze er weer zitten. Dan zou hij ze niet meer kunnen zien. Waarom zitten er Reigers in plaats van ooievaars net voordat je Den Haag komt binnen rijden, toch raar. Dat hij daar niet eerder over had nagedacht. Maar zijn geest was helderder vandaag. Helderdere dan anders. Wat zo een klein streepje poeder kon doen.

Machinist van de trein,
Snoepte van wat witgoed
Cees Jansz is bijna klaar,
Nooit meer haastige spoed

Mariahoeve, wat een naar en eenzaam station. Ideaal voor forenzen. Wat was alles toch veranderd. Vroeger waren mensen toch netter voor elkaar. Nu wacht men niet meer netjes tot iemand is uitgestapt. Ze duwen zich zelf naar binnen. En ze hebben geen geduld meer. De mens is net zoals het spoor verrot. Hard nodig aan vervanging. Dat gingen ze met hem ook doen. Pensioen heet dat dan.

Nog enkele haltes,
Van Mariahoeve
Cees Jansz is bijna klaar,
Nooit van het leven mogen proeven

Dit is het dan, nog twee haltes en Cees was klaar. Was dit het dan, Is er nooit iets meer geweest? Tuurlijk, vroeg zat hij vol ideeën. Maar hij heeft ze nooit uitgevoerd. Was hij te bang, of te laf, of gewoon lui? Ooit bij het spoor begonnen en altijd blijven hangen. Dromen waren er zat; muzikant, schrijver, dichter, weldoener of piloot. Maar niets van dit alles. Rondjes om de kerk in plaats van vluchten naar Tahiti.

Problemen in het verschiet,
Licht op rood
Cees Jansz moet wachten,
Het spoor dood

Vertraging, op zijn laatste rit. De trein moet wachten bij Laan van NOI. Ze zullen wel weer klagen in de coupes. Ze moesten eens weten. Dadelijk kan hij in een keer doorrijden. Zijn laatste rit. Dan was het klaar, gedaan met Cees Jansz de machinist. Wie ging hem missen. Zijn collega’s? De reizigers? Na een week waren ze hem vergeten. Zo vergat hij ook zo snel al die gekken die voor de trein sprongen. Hopelijk springt er dadelijk geen voor. Dan was er geen glorieus einde. Dat laatste mocht hem toch wel gegund worden.

Laatste station,
Eindhalte in zicht
Cees Jansz heeft het niet meer,
Wacht op dat licht.

Het sein was groen. Nog een keer optrekken als machinist. Het einde was eindelijk in zicht. Het witte goed maakte hem machtig, voor een keer. Hij was degene die alles in controle had. Wederom een rood licht. Hij negeerde het. Niemand kon hem nu meer stoppen. Den Haag Centraal kwam er aan. Het kon het perron al zien. De centrale riep iets, maar hij hoorde het niet. De dodemansknop negerend reed Cees Jansz door. Een gedachte bleef door zijn hoofd suizen. Dit vergeten ze niet………

Koning van de trein,
Snoepte van witte sneeuw
Cees Jansz is klaar
Wat bleef is een schreeuw

Met dank aan de Grateful Dead.