Levi Leipheimer, wat een geweldige naam is het toch, wint de ronde van Californie. Tweede wordt een jonge Nederlander, Robert Gesink. Getuige zijn prestaties vorig jaar geen verrassing. Worden hij en Thomas Dekker de nieuwe topwielrenners van Nederland. Of krijgen we te maken met het Eddy Bouwmans effect?
Hij had in ieder geval zijn voornaam mee als talentvol wielrenner. Daarnaast waren er de prestaties. Winnaar van de Ardense pijl, Rit in de Dauphine en een overwinning in de Classique Des Alpes. Zijn grootste prestatie was een 14de plek in de Tour de France van 1992 en tevens winnaar van het jongerenklassement, voor een jonge Virenque. Helaas voor Eddy werd er geen witte trui uitgereikt. Ach, dacht ik, volgend jaar haalt hij vast Geel. Een talent was in ieder geval geboren. Ik kan me nog voor de geest halen hoe hij danste op zijn pedalen. Vier jaar later hing Eddy zijn fiets aan de wilgen.
Wat was er gebeurt. In de tour van ’92 eindigde hij nog kort in elke bergetappe. In ‘93 en’ 94 werd hij twee keer slechts 45ste. Ook een prestatie, maar in de bergen kon hij niet meer goed mee.
Ik herinner mij een reportage van Jean Nelissen. Hij kwam bij Eddy op bezoek. Eddy heeft nu een bedrijf in interieurbouw. In deze ambiance sprak Jean met hem. Ik zag mijn held van vroeger voor de eerste keer praten. Met een Brabantse tongval vertelde hij, het jaar nadat hij 14de was geworden, dat andere wielrenners opeens harder bergop reden dan een jaar geleden. Hij had er geen moeite mee dat het allemaal bij die enkele successen was gebleven.
Toch zag ik Eddy duidelijk slikken. Slechts voor een moment. Eddy zag toch heel even zijn hele wielercarrière voorbijflitsen. Wat had hij kunnen bereiken. Maakte hij zichzelf verwijten in dat korte moment? Had hij meer moeten trainen, had hij toch moeten snoepen aan verboden middelen? Nee, Eddy zat er niet mee zei hij tegen Jean. Hij was nu gelukkig en hij had genoten van die tijd. Maar dat alles was nu voorbij.
Robert, dadelijk als je debuteert in de Tour, en dat zal niet lang meer duren, sta dan heel even stil bij Eddy uit Aarle-Rixtel. Als je hoog in de bergen loopt te zwoegen, geniet er dan van. Succes kan heel even duren.
Hij had in ieder geval zijn voornaam mee als talentvol wielrenner. Daarnaast waren er de prestaties. Winnaar van de Ardense pijl, Rit in de Dauphine en een overwinning in de Classique Des Alpes. Zijn grootste prestatie was een 14de plek in de Tour de France van 1992 en tevens winnaar van het jongerenklassement, voor een jonge Virenque. Helaas voor Eddy werd er geen witte trui uitgereikt. Ach, dacht ik, volgend jaar haalt hij vast Geel. Een talent was in ieder geval geboren. Ik kan me nog voor de geest halen hoe hij danste op zijn pedalen. Vier jaar later hing Eddy zijn fiets aan de wilgen.
Wat was er gebeurt. In de tour van ’92 eindigde hij nog kort in elke bergetappe. In ‘93 en’ 94 werd hij twee keer slechts 45ste. Ook een prestatie, maar in de bergen kon hij niet meer goed mee.
Ik herinner mij een reportage van Jean Nelissen. Hij kwam bij Eddy op bezoek. Eddy heeft nu een bedrijf in interieurbouw. In deze ambiance sprak Jean met hem. Ik zag mijn held van vroeger voor de eerste keer praten. Met een Brabantse tongval vertelde hij, het jaar nadat hij 14de was geworden, dat andere wielrenners opeens harder bergop reden dan een jaar geleden. Hij had er geen moeite mee dat het allemaal bij die enkele successen was gebleven.
Toch zag ik Eddy duidelijk slikken. Slechts voor een moment. Eddy zag toch heel even zijn hele wielercarrière voorbijflitsen. Wat had hij kunnen bereiken. Maakte hij zichzelf verwijten in dat korte moment? Had hij meer moeten trainen, had hij toch moeten snoepen aan verboden middelen? Nee, Eddy zat er niet mee zei hij tegen Jean. Hij was nu gelukkig en hij had genoten van die tijd. Maar dat alles was nu voorbij.
Robert, dadelijk als je debuteert in de Tour, en dat zal niet lang meer duren, sta dan heel even stil bij Eddy uit Aarle-Rixtel. Als je hoog in de bergen loopt te zwoegen, geniet er dan van. Succes kan heel even duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten